Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
11:00 π.μ. | 
Αναρτήθηκε από
FTL
Μέρος 1ο
Λάσυ.
Πόσες και πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν παρακολουθώντας στην τηλεόραση την Λάσυ, το θρυλικό κόλευ με τα έξυπνα κατορθώματά του. Την Λάσυ που αγαπήθηκε από όλους. Από όλους;…..
Την επόμενη ημέρα το πρωί κάτω από την γούνα της, εντοπίστηκαν και άλλες πληγές στις οποίες, το σμήνος από τις μύγες, είχε γεννήσει αυγά από τα οποία είχαν γεννηθεί σκουλήκια που έτρωγαν το ζώο ζωντανό. Αφού παρασχέθηκαν και πάλι από την κτηνίατρο κα Κασσάτα οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες (ξυρίστηκε το ζώο στα σημεία που υπήρχαν οι πληγές και απολυμάνθηκε), μεταφέρθηκε από τον εθελοντή σε κτηνιατρείο – κλινική της Αθήνας στα βόρεια προάστια, καθώς το ζώο έχρηζε κτηνιατρικής φροντίδας σε 24ωρη βάση και το κτηνιατρείο της κυρίας Κασσάτα, την οποία και οφείλουμε να ευχαριστήσουμε, είχε τεθεί σε λειτουργία μόλις λίγες ημέρες πριν και δεν διέθετε ακόμη την απαραίτητη υποδομή για 24 νοσηλεία επί μακρόν.
Ας τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι το κόλευ αυτό που ήταν θηλυκό ήταν περίπου 9-10 ετών.
Γιατί όμως η Λάσυ είχε εγκαταλειφθεί; Αποδείχτηκε ότι η Λάσυ δεν ήταν στειρωμένη και είχε πυομήτρα πολύ προχωρημένη. Επιπλέον, δεν είχε τοποθετημένο τσιπ. Συνεπώς, ήταν πολύ εύκολο για τους ιδιοκτήτες της να την εγκαταλείψουν σε μια ερημική περιοχή, (στην συγκεκριμένη εγκαταλείπονται πολύ συχνά σκυλιά), προφανώς επειδή στο σημείο αυτό υπάρχει το ρέμα από το οποίο κυλάει ένα ποταμάκι.
Οι ιδιοκτήτες της λοιπόν προτίμησαν μετά από 10 περίπου χρόνια που την είχαν στην οικογένειά τους, να την εγκαταλείψουν μόνη της, να πεθάνει αβοήθητη με αυτό τον φρικτό τρόπο από το να διαθέσουν κάποια χρήματα για να την χειρουργήσουν και να την κάνουν καλά. Προφανώς για τους ιδιοκτήτες της, η Λάσυ ήταν κάτι σαν αντικείμενο, ένα πανέμορφο σκυλί όπως ένα ωραίο αντικείμενο, ένα αυτοκίνητο, ή ένα ακριβό φόρεμα ή κουστούμι, για επίδειξη πλούτου ή κοινωνικής θέσης, που όταν αρρώστησε, εγκαταλείφθηκε στο μέσον του πουθενά, (αλλά όχι….. γιατί στο μέσον, υπήρχε το τρεχούμενο νερό…..) όπως ακριβώς πετάμε ένα αντικείμενο το οποίο πάλιωσε και μας είναι άχρηστο πια, μετά από δέκα περίπου χρόνια συμβίωσης μαζί της.
Η Λάσυ μπορεί μέσα στην ατυχία της να στάθηκε τελικά τυχερή και να υιοθετήθηκε από τον εθελοντή που πήγε για να την βοηθήσει, πόσα και πόσα όμως ζώα συντροφιάς στην χώρα μας δεν εγκαταλείπονται για να βρουν τελικά έναν παρόμοιο αργό και βασανιστικό θάνατο που δεν τους αξίζει.
Πότε θα καταλάβουν επιτέλους όλοι όσοι παίρνουν ένα ζώο συντροφιάς ότι δεν είναι ένα αντικείμενο που θα το πετάξουν όταν τελειώσει η χρηστική του αξία. Πότε θα καταλάβουν ότι είναι ένα έμψυχο όν, ένα πλάσμα, που αγαπάει, λυπάται, στενοχωριέται, χαίρεται, σκέφτεται, επικοινωνεί με τον τρόπο του με τους ανθρώπους που το έχουν στην οικογένειά τους; Μήπως όλοι αυτοί θα πρέπει να θυμηθούν έστω και για λίγο τον Άργο το πιστό σκυλί του Οδυσσέα, για το οποίο κάτι θα πρέπει να άκουσαν στο σχολείο. Μήπως να μάθουν για το Κυνός Σήμα στην Σαλαμίνα όπου πριν από την ναυμαχία της Σαλαμίνας όταν οι αρχαίοι Αθηναίοι εγκαταλείπουν την πόλη τους….. «…. Η πόλη αδειάζει, στα πλοία επιβιβάζεται ο άμαχος πληθυσμός, γυναίκες, γέροι και παιδιά, ανάμεσά τους κι ο Ξάνθιππος, ο ηλικιωμένος πατέρας του Περικλή. Ο σκύλος του τον έχει ακολουθήσει ως την προβλήτα επειδή το ένστικτό του τον έχει ειδοποιήσει ότι η αποχώρηση του αφεντικού του δεν είναι μια συνηθισμένη αποχώρηση, μια εκδρομή ή ένα ταξιδάκι δηλαδή, όπως άλλα πολλά που έχουν προηγηθεί στο παρελθόν. Κάτι πρωτόγνωρο κι ανησυχαστικό πλανιέται στην ατμόσφαιρα· παρακολουθεί τον Ξάνθιππο να επιβιβάζεται στο σκάφος μαζί με τους άλλους κι ύστερα τους βλέπει να σηκώνουν την άγκυρα και να απομακρύνονται. Ο κύριός του τον εγκατέλειψε; Δεν είναι δυνατόν! Το πιστό ζώο δεν το αντέχει.
Ρίχνεται στο νερό και κολυμπά κοντά στο πλοίο («τη τριήρει παρανηχόμενος» γράφει ο Πλούταρχος) ως τη Σαλαμίνα. Όταν κάποτε βγαίνει στην ακροθαλασσιά, σωριάζεται εξαντλημένος και πεθαίνει.
Σύμφωνα με την παράδοση, τον θάβουν εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή. Ο τάφος του είναι το «κυνός σήμα» και ολόκληρη εκείνη η περιοχή στη Σαλαμίνα, συμπληρώνει ο Πλούταρχος, ακόμα και στις μέρες του ονομαζόταν προς τιμήν του ζώου έτσι…..»[1]
…..και να καταλάβουν ότι και το δικό τους ζώο, τους αγαπάει όπως ακριβώς τα δύο αυτά σκυλιά που αναφέρονται στην αρχαία ιστορία μας;
Το ζήτημα της εγκατάλειψης των ζώων στην χώρα μας είναι ένα ζήτημα πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό και αποτελεί μια πολύ σοβαρή ένδειξη του πολιτιστικού επιπέδου της πατρίδας μας. Δυστυχώς……
Συνεχίζεται με το 2ο μέρος...
[1] Πηγή: Ισμήνη Καπάνταη (συγγραφέας) ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ - Τεύχος 06/8/2010, http://www.vimaideon.gr//Article.aspx?d=20100806&nid=16651642&sn=ΚΥΡΙΟ%20ΤΕΥΧΟΣ&spid=1478
Ετικέτες
'Αρθρα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Translate
Find us
Εγγραφή στο blog
Αναρτήσεις
Σχόλια
Dog Lover Blogspot
Οι φιλοι μας blogαρουν..
-
-
-
-
-
-
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου